Helemaal in het nu
De skyline is adembenemend. Het geluid van meeuwen die krijsend over de Theems vliegen. Aan de overkant zie ik een man over de oever lopen. Af en toe bukt hij om iets op te rapen. Ik ben een tijdje wakker en sta hier al zomaar 10 minuten naar buiten te kijken. Gedachten komen en gaan als grijze, vlekkerige wolken.
Vandaag zal ik gaan waar de stad mij brengt. Ik loop door straten zoals St. Margaret’s Close, neem hoge bussen aan de verkeerde kant van de weg en drink thee met melk en suiker.
Op een vintage markt kijk ik mijn ogen uit, de koningin kijkt vanaf een porseleinen bord de mensen na. Achter haar staat een vaas met plastic bloemen. Ik pas een oude jas en lach om het slecht geschilderde rode busje op een canvasdoekje in mini formaat. Een vriendelijke man maakt Britse grappen die ik niet begrijp.
’s Avonds drink ik cocktails in the city en kijken we in het appartement detectives uit de jaren ‘90.
Op zondag lacht een jonge Elton John me toe vanaf de voorpagina van ‘The weekend’. Hij heeft een korte broek aan en een kindergebit en toch herken ik hem. ‘Vandaag gaan we met de boot’, zegt mijn zus, ‘vind je dat leuk?’ ‘Jazeker vind ik dat leuk!’ Haar man is vandaag vrij en laat ons mooie plekken zien. Ik geniet overal van, ben helemaal in het nu en neem de tijd voor elke indruk.
Wat een luxe om een heel weekend in het moment te leven. Als ik ’s middags weer richting het vliegveld ga kom ik met de trein langs oude schepen, wolken vol regen en de zee. In het vliegtuig neem ik foto’s van de lucht.
Op Schiphol staan mijn man en dochter met twee rozen (een roze en een witte) op mij te wachten. Mijn dochter rent keihard op me af en ik op haar. Het kan niet anders dan dat de mensen die ons zien, denken dat wij elkaar maanden niet hebben gezien, zo stevig knuffelen we elkaar. Hello Goodbye zou er een mooie slomo van maken. Ze kletst honderduit, ik voel haar handje warm en blij in de mijne en in de ander houd ik de rozen vast.
Thuis zitten we aan tafel gezellig met elkaar bij te kletsen. Als ik een leuk kleutergrapje (grappig maar ook weer niet zó grappig) maak tegen mijn dochter moet ze zo hard lachen dat ze een beetje heen en weer schudt. Ineens helt ze ver naar rechts en valt ze van haar kruk, boem, op de houten vloer. Ze brult heel hard. Bij het opstaan stoot ze haar schouder tegen de rand van de tafel. Nog harder brullen. Na haar snotneus aan mij te hebben afgeveegd komt ze bij me op schoot zitten.
‘Ik heb ook je schoen gezet mama en er zat iets voor je in.’ Ze komt terug uit de gang met mijn nieuwe schoen en ik zie er verkruimelde pepernoten en chocoladevlekken in zitten. ‘Ik heb hem onder de kachel gezet’, zegt ze trots. Ik zie dat er van alle schuimpjes een hapje af is. ‘Heel erg bedankt lieverd’, zeg ik, ‘fijn dat ik weer thuis ben!’
© Jannemieke Büdgen
