Yogales
Ik heb gedoucht en mijn tanden gepoetst in een comateuze toestand. Mijn lijf leek nog te dromen terwijl het warme water de slaap langzaam van me afspoelde. Mijn dochter was om 06.00 uur wakker. Best vroeg voor een woensdagochtend. Voor ik de douche in ging heb ik haar beneden in de hoek van de bank geïnstalleerd met haar tablet.
Met de geur van antistress douchegel om me heen kom ik de trap af. Ik maak ontbijt voor mijn dochter en zet koffie voor mezelf.
Na een lepel yoghurt … oeps mama…op haar schone jurk, een klein conflict over een lolly die ze toch echt niet mag om 07.00 uur ‘s ochtends en een slok hete koffie in mijn gezicht (omdat ze van een afstandje op haar hardst richting mijn billen rende … je hebt echt dikke billen hé mama…) is het tijd om naar school te gaan.
Ik ruk mezelf los uit een laatste wurggreep en zwaai tussen de andere moeders (inclusief wallen) naar mijn grootste geluk. We maken hartjes van onze vingers en sturen laatste lovejoes naar onze kleuters.
Terwijl ik weg fiets hoor ik een mailtje binnen komen op mijn telefoon die in mijn jaszak zit. Thuis zie ik dat het een verzoek van school is. Wie er wil helpen punniken met groep 3 op dinsdagochtend.
Ik zucht maar eens diep en trek mijn joggingbroek aan. Nu even tijd voor mezelf. Als ik mijn jas in één keer dichtrits en de deur soepel achter me dicht trek durf ik zomaar even te glimlachen.
Yogales, één uur per week, waar de tijd even stil staat. Onderweg neurie ik een liedje.
Ik zet mijn fiets neer en ga naar binnen. De yogaleraar is er al, een zacht muziekje staat aan en verder heerst er rust.
Het duurt een tijdje voordat ik aankom op de mat en aankom bij mezelf maar halverwege lukt het me zowaar. Ik lig ontspannen te ademen en mezelf te zijn in een positie waarvan ik het bestaan niet wist als ik de vrouw naast me hoor zeggen: “Hoe verzin je het? “ Ik moet lachen en ondanks dat ik ergens een spiertje voel tegenstribbelen geniet ik.
Jippie, de eindontspanning wordt aangekondigd. Ik lig als eerste helemaal klaar met een kussentje onder mijn hoofd en een deken over me heen. Ik voel me heel warm en zen en zie dan opeens een zon voor me. Zo één die net opkomt en oranje roze van kleur is.
Ik focus me erop en het lijkt net alsof de zon steeds groter en groter wordt totdat ik erin zit. De eindtingel klinkt. Langzaam komt iedereen terug in de ruimte. We bedanken elkaar en wensen elkaar een fijne dag toe met twee handen voor onze borst. Namasté!
Om 12.15 uur haal ik mijn dochter weer op. Terwijl ze haar jas aantrekt giechelt ze met haar vriendinnetje de laatste restjes van de woensdagmiddag weg.
We komen thuis met roze wangen van het fietsen. Bij het ophangen van mijn jas blijft mijn rits in één van haar staarten steken. Oh jee, denk ik bij mezelf terwijl ik mijn adem even vasthoudt en naar haar kijk.
Daar staat ze … 20 kilo kleuter in twee roze glitterlaarzen met een hele boze, steeds roder wordende snuit. Sorry scha … “Dat deed je expres! Je hebt je jas opgehangt maar kijkte niet uit! Stomme mama!”
Als dit meisje niet in het hier en nu is dan weet ik het ook niet meer. ‘Ik weet wat helpt”, zeg ik, kijk eens een lolly! “
In haar gezichtje begint de zon te stralen.
© Jannemieke Büdgen
